Het Afgelopen Jaar

Het is 28 augustus 2022. Ik word gebeld. In paniek, door mijn vader. Ondanks zijn Alzheimer weet hij me duidelijk te maken dat ma is gevallen, dat ze op de grond ligt. Ik hoor de angst in zijn stem. Binnen no time zit ik in de auto en race naar hem toe. De adrenaline giert door mijn lijf. In de korte autorit schiet het afgelopen halfjaar in flits door me heen.

Wat een ontzettende klote periode heb ik achter de rug. Nu was ik daarvoor al de nodige obstakels op mijn levenspad tegengekomen. Ik vond het wel even genoeg zo. Helaas, het leven gooide er de eerste helft van 2022 nog een behoorlijke schep bovenop.

Een mooie zzp-opdracht eindigde na bijna 3 jaar. Werk waarin ik jongeren vanuit mijn passie mocht trainen en coachen op de weg omhoog. En daarmee verloor ik ook een behoorlijk stuk financiële inkomsten.

Precies op dat moment begon mijn bank moeilijk te doen over mijn ondernemerskrediet. Met zelfs dreiging van een incassobureau. En een afbetalingsregeling voor de komende 8 jaar. Goede timing. De angst greep me naar de keel. Mijn stemming daalde met de dag een stuk verder omlaag.

In combinatie met de groeiende mantelzorg voor mijn pa en ma raakte ik volledig uit balans. Mijn pa mentaal beperkt en mijn ma fysiek steeds beperkter. De lamme hielp de blinde. Waarbij ik één van de rotsen in de branding was als ze er samen niet meer uitkwamen.

Om het financiële tij te keren besloot ik met een wandelmaat naar Santiago de Compostela te gaan, in Spanje. Voor het genereren van businnes met een realtime, online mindfulness programma. Helaas, op dag 2 bleek al dat we allebei met een andere intentie op avontuur waren gegaan. Ieder zat zo in zijn eigen proces dat we besloten de reis los van elkaar voort te zetten. Ik ging alleen verder.

Inmiddels liep de financiële stress steeds hoger op. Met uiteraard ook negatieve impact op het gezin. Eenmaal thuis van mijn Spanje avontuur stortte ik in. Alles zat gewoon zo tegen. Al zo lang. Met geen enkel toekomstperspectief. Ik zag het gewoon niet meer zitten.

Als laatste redmiddel mailde ik een goede vriendin van me. Dat het helemaal niet goed met me ging. En of ze me kon helpen. In een zeer intensieve holistische therapiesessie, van maar liefst 10 uur lang, ben ik door hele diepe dalen gegaan. Ik kon niet anders dan al mijn verdriet onder ogen zien. Ik heb gejankt als nooit tevoren. Zo heftig.

4 dagen daarna werd ik gebeld door pa. Ma was dus gevallen, lag op de grond en kon niet meer opstaan. Toen ik bij mijn ouders aankwam zag ik ma op de grond liggen. Ik voelde direct dat haar laatste reis was begonnen. Op zeer traumatische wijze hebben we haar van de grond uiteindelijk op bed gekregen alvorens ze door de ambulance werd meegenomen naar het ziekenhuis. Thuis ben ik nog tegen haar aan gaan liggen. Heb ik op mijn manier afscheid van haar kunnen nemen. Ik heb haar verteld dat ze een fantastische moeder is. En ook dat het niet goed met me ging. Huil maar jongen, zei ze. Het komt allemaal goed.

Na 6 dagen, op 3 september '22, overleed ze in het ziekenhuis. Waarbij ik samen met mijn zus een moeilijke keuze heb moeten maken om haar uit haar lijden te verlossen. Om vredig te kunnen inslapen. Pfff. Ik was er als enige bij toen ze haar laatste adem uitblies. Ze glimlachte kort daarvoor nog naar me. Ik moest haar loslaten. Hoe pijnlijk ook, de navelstreng was nu definitief doorgeknipt.

Daarna brak de hel los in mijn leven. Mijn vrouw kondigde een scheiding aan. Die was binnen no time geregeld. Het huis moest verkocht worden. Dat was binnen 2 weken verkocht. Thuis was het niet meer uit te houden. Met veel gedoe in het gezin en de familie. Ik werd verdrietiger en verdrietiger. Met enorme paniek- en angstaanvallen. In een heftige depressie, volgens de huisarts. Met geen ruimte om te rouwen en alles te verwerken. Ik zakte weg in een bodemloze put.

Mijn pa, die inmiddels alleen thuis woonde, kreeg ook nog eens ongewenst bezoek op een zaterdag avond laat. Van een psychopaat waarvan zijn ouders en politie druk bezig waren hem te laten opnemen. Met allerlei bedreiging op postits achtergelaten bij mijn vader op de salontafel. Ik ben spontaan bij hem ingetrokken om op hem te passen. En te verzorgen. Voor zijn veiligheid. Met politie aangifte, bewakingscamera's bij mijn pa in huis. Het was ook het moment van 'ergens anders gaan wonen'. Ik voelde me als een kapitein die noodgedwongen zijn zinkend schip achter moest laten. En werd weggerukt van zijn gezin. Zo machteloos, zo pijnlijk. Echt, ik zat in de verkeerde bioscoopzaal naar een hele slechte film van mijn leven te kijken.

Ik was volledig de weg kwijt met beangstigende emoties die ik nog nooit eerder zo heftig heb ervaren. Ik wist me geen raad meer met mezelf. Ik kon alleen maar huilen en verkrampt op bed onder de dekens liggen. Volledig lam geslagen, knockout. Als een flipperkast van vroeger, op tilt. Alles blokkeerde. De tunnel waar ik inliep werd alsmaar donkerder en donkerder. Ik had gefaald op alle gebieden van mijn leven. Als man, als echtgenoot, als vader, als zoon, als broer. Als mens, zo voelde het.

Via de huisarts kwam ik terecht bij de praktijkondersteuner GGZ. Met Oxazepam en Antidepressiva om te dealen met mijn emoties. Ik kreeg kortsluiting. Dit wilde ik niet. Met vooral angst of de situatie daardoor niet alleen maar slechter zou worden.

In een paar maanden tijd heb ik 6 pilletjes Oxazepam geslikt. Toen ben ik ermee gestopt. In wekelijks overleg met de huisartas stemden we af of ik de Antidepressiva moest gaan slikken. Ze maakte zich, net als de andere zorgprofessionals en goede vrienden, serieus zorgen over mijn welzijn. En ik ook. Tot op heden heb ik de Antidepressiva nog steeds niet ingenomen. Ik voel dat ik de kracht heb om er zelf bovenop te komen.

Uiteindelijk stuurde de praktijkondersteuner me door naar een klinisch pyscholoog. Ik kwam niet verder. In de tussentijd had ik zelf 113 gebeld, zelfmoordpreventie. Niet dat ik van plan was om uit het leven te stappen. Ik was alleen bang dat mijn negatieve gedachten het zouden winnen. Ik werd getrigger en teruggeslingerd in de tijd toen er tinnitus werd geconstateerd. Ik zag het leven toen echt niet zitten. Met zo'n irritante piep in mijn oor. Ook toen heb ik, hoe lastig ook, gekozen om te leven. En dat doe ik nu ook. Ik wil in het leven stappen. Niet eruit!

Ook met de oubollige manier van aanpak van de klinisch psycholoog kwam ik niet verder. Toen kwam de huisarts met een intensief traject bij een GGZ-instelling als voorstel. What the fuck! Dit is niet wie ik ben, wat ik wil. En waar ik verder mee ga komen. Het voelde niet goed en een stem in mij zei dat er een andere weg was.

Uiteindelijk ben ik zelf met mijn eigen rouw, verdriet en verlies aan de slag gegaan. Ik begon met een 4-daagse Vipassana meditatie retraite. Na meerdere retraites wist ik hoe heftig dit zou gaan worden. Vooral om mijn heftige emoties in alle stilte onder ogen te moeten zien. Maar uiteindelijk begonnen mijn nagels weer te groeien, voor mij een teken van innerlijk rust.

Tegelijkertijd wad er nog steeds het verdriet en de pijn. Dus wat afstand genomen met een weekendje Texel, alleen. De onrust nam weer toe. Ik gaf niet op. Liep ook nog 2 trails van ieder 100 km. De Dutch en Utrechtse Mountain trail. Al wandelend kwam er steeds meer ruimte voor plezier. Via de gemeente Papendrecht liepen de wandelopdrachten voor verschillende wandelgroepen gelukkig door. Het gaf me afleiding en een nieuw netwerk voor mijn (wandel) business. Maar oh, wat moest ik me er soms toe zetten om groepjes te begeleiden terwijl ik zo diep zat. 

In de tussentijd stonden er ook echte vrienden op. Bekenden en onkenden die er als engelen uit hemel voor me waren. Met een luisterend oor, een wandeling, een kopje thee, een belletje of appje. Soms confronterend, maar altijd zonder oordeel. En me willen helpen vanuit hun hart.

Na een 'bewuste mannendag' ben ik een mannenweekend gaan doen. Van menswknd.com. Onder de naam 'reset your life'. Ik heb 4 dagen gejankt tussen allemaal 'stoere' mannen. Tijdens een zeer intense psychedelica sessie voelde ik heel sterk dat ik moest loslaten wat me zo dierbaar is, om verder te kunnen. Voor de rest liet het universum me ook zien en voelen dat ik het pad van liefde mocht gaan volgen. Geen strijd meer vanuit angst. Maar compassie vanuit liefde. Daarna mocht ik deelnemen aan de 'life changing journey' van union retreats. Daar voelde ik dat het weer ietsjes beter met me ging. Ik was niet bang meer voor mijn emoties en voelde beetje bij beetje ruimte in mezelf ontstaan. Deze 2 retraites duwden me echt de goede kant op in het leven. Ik voelde dat ik de weg van healing was opgelopen. Met een fijne community om elkaar te steunen tijdens onze 'journeys of healing'.

Het heftige loslaten van dat wat me dierbaar is ging door. De scheidingsakte moest ondertekend worden. En ook de (ver)koopakte van het huis. Zo heftig allemaal. Vooral het moment dat ik onder ogen moest zien dat mijn huis voor de verhuizing van de inboedel werd leeggehaald. En mee ging met mijn ex-vrouw en de kids. Ik stond aan de zijlijn en kon alleen maar toekijken en voelen hoe mijn wereld aan het instorten was. Machteloos, de controle over het leven volledig moeten loslaten. 

Toen ik later op mijn manier afscheid nam van het huis en de deur voor het laatst achter me dicht trok brak ik volledig. Bewust van mijn nieuwe realiteit. Ik had geen thuis meer, slechts een logeerplek bij mijn ouders. Ik voelde me zo verdomd alleen, bekend liedje. De grond was letterlijk onder mijn voeten vandaan.

Het was het moment om de weg omhoog te gaan bewandelen. Letterlijk. En figuurlijk. Van het donker naar het licht. Naar het hoge Noorden. De synchroniciteit gaf mij al veel van Scandinavië de laatste tijd. Een boek van Tim Voors. Een tv-programma met Nederlanders die hun geluk noordelijker gingen zoeken. De herinnering aan één van mijn favoriete tv-programma's uit vroegere tijden. 71 graden Noord, de winterse variant op Expeditie Robinson.

Mijn moeder gaf me uiteindelijk het laatste zetje. In haar foto albums vond ik een foto van haar op de NoordKaap. Toen voelde ik het recht in mijn hart. Een teken dat mijn zielsverlangen raakte. Dat wordt mijn weg omhoog. Naar de NoordKaap. Deels via het OlavsPad tussen Oslo en Trondheim. Daar in het Hoge Noorden ga ik een deel van de as van mijn lieve moeder uitstrooien. Zo'n bijzondere lieve vrouw verdient een bijzondere plek op deze aarde. En ik mag onderweg loslaten, het verleden achter me laten. Afscheid nemen van dat wat was. De mooie momenten uit het verleden blijven koesteren. Om verder te kunnen. In een nieuw leven. En daarom ben ik nu onderweg, omhoog. op mindful avontuur. Van het donker naar het licht. Met de as van mijn moeder in mijn rugzak. En haar onvoorwaardelijke liefde in mijn hart!

🥾🇳🇴🙏

John